Anna Szczepanik urodziła się w 1951 r. w Przemyślu w rodzinie nauczycielskiej. Rodzice dużo pracowali, dlatego bardziej niż oni wychowywały ją babcie i ciocie. Pani Anna otrzymała solidne wychowanie z silnym akcentem kresowo – galicyjskim, tzw. kindersztubą. Nauczono ją uczciwości, lojalności
i szacunku dla starszych. Nigdy nie marzyła o zawodzie lekarza, idąc w ślady rodziców chciała zostać nauczycielem. Jednak rodzice pouczyli ją, iż limit tego zawodu w rodzinie został wyczerpany. Za namową rodziców podjęła studia medyczne w Warszawie i ukończyła je w 1976 roku. Pierwsze kroki w roli lekarza stawiała w Dziecięcym Szpitalu Klinicznym nr 1 w Warszawie. Tuż po ukończeniu studiów wyszła za mąż za Wojciecha Szczepanika mgr inż. rolnictwa. W 1979 r. urodził się syn Przemysław, w celu zapewnienia synowi opieki przeprowadzili się w rodzinne strony. Z wielu ofert jakie otrzymała Pani Ania, jako miejsce pracy wybrała Ośrodek Zdrowia w Radawie, w której zamieszkała. Międzyczasie urodziła się córka Agnieszka. Rodzina Szczepaników bardzo szybko zaskarbiła sobie sympatię mieszkańców Radawy, którzy byli bardzo życzliwi i pomocni, tym samym odwdzięczając się za lekarskie poświęcenie i zaangażowanie Pani dr. Niejednokrotnie udzielała pomocnych rad i wskazówek.
Całe swoje życie zawodowe poświęciła lokalnej społeczności.

       Pełny etat lekarza wiązał się z pracą w kilku miejscach. Jednocześnie praca
w Szpitalu w Jarosławiu na Oddziale Dziecięcym, w Ośrodku Zdrowia w Radawie oraz w Ośrodku Zdrowia w Wiązownicy. W latach 90 tych nastąpiły zmiany organizacyjne i Pani Anna musiała wybrać pracę w szpitalu lub mniej wygodną pracę w terenie. Pani dr wybrała tą drugą opcję, która wiązała się z wieloma wyrzeczeniami. Pracowała w Ośrodku Zdrowia w Szówsku. Jak sama mówi „ pracy było w bród, dzień i noc, w tygodniu, w niedzielę i święta”. Nigdy jednak nie odmówiła pomocy i uratowała niejedno życie dzięki pilnej interwencji.
Z chwilą powstania samorządów Pani dr zaangażowała się także w ich działalność. W pierwszej kadencji była radną Gminy a kiedy powstała Rada Powiatu była jej wieloletnim członkiem. Zajmowała się takimi dziedzinami jak opieka zdrowotna, socjalna, oświata oraz pracą na rzecz osób niepełnosprawnych, które były jej bliskie i w ich zakresie najlepiej znała potrzeby mieszkańców.

W 2001 roku Pani Ania ciężko zachorowała i zwolniła nieco tempo pracy, jednak nigdy się nie poddała i pracowała do 2014 roku. W chwili obecnej Pani dr mieszka z córką pod Krakowem ale wciąż pragnie powrócić w rodzinne strony.

„Prawie całe życie zawodowe, które trwało 34 lata, dbałam i ratowałam ludzkie życie najlepiej jak potrafiłam. Pięć pokoleń w Gminie Wiązownica przeszło przez moje lekarskie ręce” – mówi pani dr Anna Szczepanik. 

Profesor Jan Haftek – neurochirurg, profesor doktor habilitowany medycyny, naukowiec, nauczyciel.

Urodził się w 1928 roku w Kańczudze, w rodzinie o tradycjach patriotycznych, które miały duży wpływ na jego życie. Studia medyczne ukończył w warszawskiej Akademii Medycznej w 1952 roku. Już w roku 1949 podjął pracę młodszego asystenta w katedrze Anatomii, a w 1951 roku w klinice Neurochirurgii Akademii Medycznej w Warszawie.

Profesor jest uczniem równie wielkiego neurochirurga profesora Jerzego Choróbskiego, pod którego kierunkiem uzyskał specjalizację neurochirurgii. Swoją wiedzę pogłębiał najpierw w Instytucie w Petersburgu jako stypendysta Polskiej Akademii Nauk, w Instytucie Neurologii i Ortopedii w Londynie. Przebywał również w ośrodkach naukowych w Kijowie, Moskwie, Oxfordzie, Shelfield, Edynburgu, Belgradzie, Zagrzebiu, Giessen, Lublianie, Tubingen, Brukseli, Huston czy Lozannie.

Doktorat obronił w Akademii Medycznej w Warszawie w 1963 r. habilitację zaś
w 1970 roku w Akademii Medycznej w Krakowie. W 1963 r. rozpoczął pracę
w Konstancinie gdzie utworzył pierwszy w Polsce Oddział Ostrych Urazów Rdzenia Kręgowego. Oddział ten był wzorcowym dla wielu europejskich krajów.

Kolejnym okresem Profesora równie ważny w życiu zawodowym była praca
w Łodzi w Klinice i Katedrze Neurochirurgii Wojskowej Akademii Medycznej.

W 1982 roku Profesor został dyrektorem Centrum Rehabilitacji w Konstancinie, którym kierował do momentu przejścia na emeryturę w 1999. Przez 16 lat był członkiem Komitetu Nauk Neurochirurgii Polskiej Akademii Nauk 
i przewodniczącym Komisji Urazów Układu Nerwowego PAN.

W 1987 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

Profesor był również konsultantem krajowym ds. Rehabilitacji, organizatorem licznych konferencji naukowych z udziałem liczących się w świecie autorytetów naukowych neurochirurgii.

Ale był również wykładowcą na kursach Europejskiego Stowarzyszenia Towarzystw Neurochirurgicznych.

Całe swoje życie zawodowo – naukowe poświęcił na rozwinięciu nauki o rdzeniu kręgowym, chirurgii kręgosłupa a także nerwów obwodowych.

Profesor Haftek jest autorem licznych publikacji naukowych. Wielokrotnie nagradzany oraz wyróżniany. Wśród tych licznych wyróżnień należy wymienić: Doktorat Honoris Causa w 1999 roku nadane przez Akademię medyczną w Łodzi, Gold Medal Of Honor (Marakesz 2005 r.), tytuł Zasłużonego nadany przez Polskie Towarzystwo Lekarskie (2005r), nominację i wpis do Złotej Księgi Nauki Polskiej (2006). W 2007 roku otrzymał prestiżowe wyróżnienie na Światowym Zjeździe Chirurgii Ręki – tytuł Pioniera Chirurgii Ręki.

Ale życie Profesora to nie tylko neurochirurgia. Zainteresowania profesora są bardzo szerokie. Kocha polowania, tą pasję dzielił wraz ze swoją żoną. Lubi poezję, muzykę poważną, recytuje wiersze i śpiewa.

Teraz na stałe osiedlił się w Radawie. A znalazł to piękne miejsce – jak nazywa Radawę - przypadkiem. Pracując w Łodzi uratował życie krewnemu znajomego leśniczego, który poprosił go o pomoc. Po udanej operacji wdzięczna rodzina zaprosiła Profesora w swoje rodzinne strony. Tak się złożyło iż Pan prof. Szukał bezpieczniejszego miejsca dla swojej nowonarodzonej córki niż Łódź i okolice niebezpiecznej fabryki a będąc już w miejscowości Hule u rodziny leśniczego stwierdził że nie ma lepszego i bezpieczniejszego miejsca dla córki. Po raz pierwszy w Radawie był w roku 1972.  Równie przypadkiem będąc na rykowisku po drugiej stronie Lubaczówki, znalazł domek który bardzo się mu spodobał. Odnalazł właściciela i kupił posiadłość. Domek w którym pan Profesor mieszka obecnie jest właśnie tym zakupionym w latach 70 tych. Radawa spodobała się profesorowi od samego początku. Odkąd jego córka wraz z dziadkami zamieszkała w domku w Radawie, Profesor każdy wolny weekend spędzał właśnie tutaj, zapraszając i zachęcając do przyjazdu swoich kolegów i pacjentów nie widząc lepszego miejsca dla siebie.